Για την ευρωπαϊκή προοπτική του Ολυμπιακού.
Αν για τους φίλους πολλών ομάδων ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν ο άνθρωπος που έφερε πολλά χρόνια πίσω το ελληνικό ποδόσφαιρο, για τον οπαδό του Ολυμπιακού ήταν, είναι και θα είναι ο άνθρωπος που λάτρεψε και εκτόξευσε μια διαλυμένη, προβληματική, ξεθωριασμένη ομάδα, της οποίας τη σημαία είχαν φτάσει να κρατούν ψηλά μόνο οι εκατομμύρια οπαδοί της. Ο Κόκκαλης κατέχει μια μοναδική θέση στην καρδιά των τελευταίων γενεών οπαδών του Ολυμπιακού, την οποία δεν θα πάρει ποτέ κανένας άλλος!
Στο μυαλό του ο οπαδός έχει ότι έσωσε την ομάδα του πληρώνοντας τα χρέη της, ότι ανακαίνισε το αγαπημένο πατρικό, την παντοτινά αγαπημένη έδρα της, ότι οργάνωσε τις Ακαδημίες και έφτιαξε το προπονητικό κέντρο του Ρέντη, βάζοντας τη λέξη «υποδομές» στο λεξιλόγιο ενός συλλόγου που μέχρι τότε γνώριζε μόνο τη λέξη «μεταγραφές» και ήταν πολύ πίσω σ΄αυτούς τους τομείς συγκριτικά με τον Παναθηναϊκό (λόγω Καπετάνιου) και την ΑΕΚ (από την πρώτη θητεία του Μπάγεβιτς είχε βάλει βάσεις για σωστές υποδομές και είχε προελκύσει πολλά πιτσιρίκια στους Θρακομακεδόνες). Οτι δαπάνησε πολλά χρήματα (έστω κι αν τα έβγαζε από το Τσάμπιονς Λιγκ) για να φέρει πολλούς ανώτερους του ελληνικού πρωταθλήματος παίκτες, και το σημαντικότερο όλων: ότι έβαλε τον Ολυμπιακό στον ευρωπαϊκό χάρτη.
Παρά την επτάρα, τις τριάρες, τις τεσσάρες, τους αποκλεισμούς από υποδεέστερους αντιπάλους, οι τελευταίες γενιές των φίλων του Ολυμπιακού (όχι μόνο οι σημερινοί 20άρηδες, αλλά και οι 30άρηδες, οι 40άρηδες,οι 50άρηδες, ακόμη και οι 60άρηδες) έζησαν στην περίοδο του Κόκκαλη μεγάλες, ανεπανάληπτες στιγμές στην Ευρώπη. Στιγμές που δεν είχαν ζήσει οι Ολυμπιακοί της δεκαετίας του ’60, του ’70, του ΄80.
Τον έμαθε η Ευρώπη τον Ολυμπιακό επί Κόκκαλη. Εζησε μαζί του μέσα από τον τηλεοπτικό δέκτη και τα ταξίδια των οπαδών των αντιπάλων του σε ΟΑΚΑ και Πειραιά. Εμαθε και τους παίκτες του (ορισμένοι εκ των οποίων, όπως ο Καρεμπέ, ο Ζιοβάνι και ο Ριβάλντο τον διαφήμισαν στα πέρατα της ποδοσφαρικής γης), και τον κόσμο του και το «Καραϊσκάκης» του. 14 χρόνια ήταν αυτά, όχι ένα και δύο! 14 διαδοχικά χρόνια στην Ευρώπη, στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση!
Το πεδίο δόξας για τον Βαγγέλη Μαρινάκη δεν είναι τεράστιο. Αν μιλούσαμε για την ομάδα κάποιας άλλης χώρας, ίσως... Μιλάμε, όμως, για μια ελληνική ομάδα, η οποία πήρε με τον προηγούμενο ηγέτη της 12/14 και «μεγάλωσε» σε πολλά διαφορετικά επίπεδα με όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω. Τι περισσότερο να κάνει ο «Ολυμπιακός του Μαρινάκη»;
Η δική μου οπτική: «Να δημιουργήσει ένα τόσο ανταγωνιστικό σύνολο, ώστε σε σταθερή βάση να διεκδικεί με ισχυρές πιθανότητες την πρόκρισή του μέχρι τον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ» για το αμιγώς ποδοσφαιρικό σκέλος, σε σχέση με τα αποτελέσματα (διότι υπάρχουν και επιπλέον 2-3 βήματα προς τα μπρος που μπορεί να κάνει σε άλλα ζητήματα, στα οποία πέρυσι έκανε τεράστια άλματα προς τα πίσω, δηλαδή χωρίς καφρίες, ομάδες – «δορυφόρους», επίδειξη δύναμης έξω από το γήπεδο και άλλα για τα οποία θα αναφερθούμε σε επόμενο σημείωμα).
Αν τα καταφέρει να δημιουργήσει μια τέτοια ομάδα, η οποία θα παίζει και όμορφο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, κάποια στιγμή μπορεί να του «κάτσει» με ισχυρή δόση τύχης το όνειρο: ένας ημιτελικός ή ένας τελικός του Europa League, ένας προημιτελικός Champions League: αυτά που δεν έχει γευτεί ποτέ ο φίλος του Ολυμπιακού που ακόμα παραμένει «κολλημένος» στην τεράστια χαμένη ευκαιρία εναντίον του Αγιαξ, καταριέται τον «στρατηγό άνεμο» και θυμάται με πίκρα τον Κόντε και τον «Ελέ», όπως ο φίλος του Παναθηναϊκού θυμάται το σουτ του Βλάοβιτς στην Βαρκελώνη και της ΑΕΚ τη χαμένη ευκαιρία του Ντέμη στη Μόσχα…
Ακόμη και να μην του «κάτσει», όμως (διότι στο Champions League η ψαλίδα έχει ανοίξει πάρα πολύ), ο Ολυμπιακός θα έχει κάνει βήματα μπροστά. Δεν θα είναι μια ομάδα που απλώς «συμπληρώνει» τους ομίλους κάθε χρονιά. Αυτό πρέπει να είναι το όραμα του Μαρινάκη για να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο ο δικός του Ολυμπιακός. Όχι οι εν Ελλάδι συμμαχίες και τα νταραβέρια.
Το έχω ξαναγράψει: έχω πολύ μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον μάνατζερ Μαρινάκη, παρά στον πρόεδρο Μαρινάκη, υπάρχουν πολλά δείγματα γραφής του προέδρου της ΠΑΕ γι’ αυτό. Και ο Ολυμπιακός, αρχής γενομένης από την εφετινή σεζόν (πρώτη «φυσιολογική» μετά το μπάχαλο στην περυσινή εκκίνηση) αρχίζει να μπαίνει σε έναν διαφορετικό δρόμο, του οποίου ο ορίζοντας είναι η Ευρώπη και όχι το νταμπλ. Βοηθά ο προπονητής του σ΄αυτό πάρα πολύ. Όχι ότι δεν κάνει λάθη ο Βαλβέρδε. Και «κολλήματα» έχει με συγκεκριμένους παίκτες και μειονεκτήματα στο coaching κατά τη διάρκεια του αγώνα. Όμως ο τρόπος με τον οποίο παίζει ο Ολυμπιακός, ανεξαρτήτως των παικτών που απαρτίζουν την ενδεκάδα, δεν είναι πια «ελληνικός».
Το ματς με την Ιντερ είναι μόνο αφορμή για όλα αυτά και θα είναι λάθος αν οι φίλοι του Ολυμπιακού περιμένουν εφέτος πράγματα και θαύματα στο Champions League. Εφέτος είναι μια μεταβατική σεζόν για τους Ερυθρόλευκους, μια σεζόν με διορθωτικές κινήσεις, με «ξεσκαρτάρισμα», με προσπάθεια για συρρίκνωση του ρόστερ (τεράστια σφάλματα πέρυσι στη διαμόρφωση ενός γιγάντιου ρόστερ, στη δίψα και την… τρέλα να τα… σαρώσει όλα) και καλύτερο ποδόσφαιρο. Ταυτόχρονα είναι και ένα τεστ με δυο καρπούζια και αρκετούς νέους παίκτες στον κορμό.
Εγιναν σφάλματα: μεγαλύτερο όλων η καθυστέρηση της απόκτησης του κεντρικού μέσου και η «θολούρα» στο θέμα των επιθετικών, απόρροια σε έναν βαθμό και της απόφασης Μαρινάκη να μειώσει το μπάτζετ κατά 20-25%, μικρότερα η αποτυχία στον τομέα των πωλήσεων (πρέπει να μπει στην ευρωπαϊκή αγορά και ως πωλητής ο Ολυμπιακός!) και το «διαζύγιο» με τον «ντοτόρε» Νίκο Τζουρούδη. Όλα μαζί δεν γίνονται όμως…
Μόλις πριν από 1 ½ χρόνο (29/11/2009), ο Ολυμπιακός είχε προπονητή τον Ζίκο και νικούσε 2-0 τον Παναθηναϊκό του Τεν Κάτε, έχοντας στην ενδεκάδα τους Νικοπολίδη, Ζεβλάκοφ, Μέλμπεργκ, Γκαλίτσιο, Ραούλ Μπράβο, Ντουντού, Μαρέσκα, Λεονάρντο, Ζαϊρί, Όσκαρ, Μήτρογλου και στον πάγκο τους Πάρντο, Ντομί, Γκαλέτι, Α. Παπαδόπουλο, Πάντο, Τοροσίδη, Κατσικογιάννη. Πόσοι έχουν μείνει από τους 18; Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο και ο «φευγάτος» Τοροσίδης! Τεράστια η αλλαγή.
Αλλά η σελίδα έχει πλέον γυρίσει. Ο Ολυμπιακός έχει έναν κορμό με ισορροπημένο μέσο όρο ηλικίας, προπονητή επιπέδου Champions League, πολλούς διεθνείς σε καλή ηλικία, δεδομένο τρόπο παιχνιδιού που χρειάζεται 4-5 παίκτες για να τον υπηρετήσουν ακόμη καλύτερα. Η επόμενη μπορεί να είναι η μεγάλη σεζόν του Olympiakos FC: Βαγγέλη ψάξου!
Αν για τους φίλους πολλών ομάδων ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν ο άνθρωπος που έφερε πολλά χρόνια πίσω το ελληνικό ποδόσφαιρο, για τον οπαδό του Ολυμπιακού ήταν, είναι και θα είναι ο άνθρωπος που λάτρεψε και εκτόξευσε μια διαλυμένη, προβληματική, ξεθωριασμένη ομάδα, της οποίας τη σημαία είχαν φτάσει να κρατούν ψηλά μόνο οι εκατομμύρια οπαδοί της. Ο Κόκκαλης κατέχει μια μοναδική θέση στην καρδιά των τελευταίων γενεών οπαδών του Ολυμπιακού, την οποία δεν θα πάρει ποτέ κανένας άλλος!Στο μυαλό του ο οπαδός έχει ότι έσωσε την ομάδα του πληρώνοντας τα χρέη της, ότι ανακαίνισε το αγαπημένο πατρικό, την παντοτινά αγαπημένη έδρα της, ότι οργάνωσε τις Ακαδημίες και έφτιαξε το προπονητικό κέντρο του Ρέντη, βάζοντας τη λέξη «υποδομές» στο λεξιλόγιο ενός συλλόγου που μέχρι τότε γνώριζε μόνο τη λέξη «μεταγραφές» και ήταν πολύ πίσω σ΄αυτούς τους τομείς συγκριτικά με τον Παναθηναϊκό (λόγω Καπετάνιου) και την ΑΕΚ (από την πρώτη θητεία του Μπάγεβιτς είχε βάλει βάσεις για σωστές υποδομές και είχε προελκύσει πολλά πιτσιρίκια στους Θρακομακεδόνες). Οτι δαπάνησε πολλά χρήματα (έστω κι αν τα έβγαζε από το Τσάμπιονς Λιγκ) για να φέρει πολλούς ανώτερους του ελληνικού πρωταθλήματος παίκτες, και το σημαντικότερο όλων: ότι έβαλε τον Ολυμπιακό στον ευρωπαϊκό χάρτη.
Παρά την επτάρα, τις τριάρες, τις τεσσάρες, τους αποκλεισμούς από υποδεέστερους αντιπάλους, οι τελευταίες γενιές των φίλων του Ολυμπιακού (όχι μόνο οι σημερινοί 20άρηδες, αλλά και οι 30άρηδες, οι 40άρηδες,οι 50άρηδες, ακόμη και οι 60άρηδες) έζησαν στην περίοδο του Κόκκαλη μεγάλες, ανεπανάληπτες στιγμές στην Ευρώπη. Στιγμές που δεν είχαν ζήσει οι Ολυμπιακοί της δεκαετίας του ’60, του ’70, του ΄80.
Τον έμαθε η Ευρώπη τον Ολυμπιακό επί Κόκκαλη. Εζησε μαζί του μέσα από τον τηλεοπτικό δέκτη και τα ταξίδια των οπαδών των αντιπάλων του σε ΟΑΚΑ και Πειραιά. Εμαθε και τους παίκτες του (ορισμένοι εκ των οποίων, όπως ο Καρεμπέ, ο Ζιοβάνι και ο Ριβάλντο τον διαφήμισαν στα πέρατα της ποδοσφαρικής γης), και τον κόσμο του και το «Καραϊσκάκης» του. 14 χρόνια ήταν αυτά, όχι ένα και δύο! 14 διαδοχικά χρόνια στην Ευρώπη, στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση!
Το πεδίο δόξας για τον Βαγγέλη Μαρινάκη δεν είναι τεράστιο. Αν μιλούσαμε για την ομάδα κάποιας άλλης χώρας, ίσως... Μιλάμε, όμως, για μια ελληνική ομάδα, η οποία πήρε με τον προηγούμενο ηγέτη της 12/14 και «μεγάλωσε» σε πολλά διαφορετικά επίπεδα με όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω. Τι περισσότερο να κάνει ο «Ολυμπιακός του Μαρινάκη»;
Η δική μου οπτική: «Να δημιουργήσει ένα τόσο ανταγωνιστικό σύνολο, ώστε σε σταθερή βάση να διεκδικεί με ισχυρές πιθανότητες την πρόκρισή του μέχρι τον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ» για το αμιγώς ποδοσφαιρικό σκέλος, σε σχέση με τα αποτελέσματα (διότι υπάρχουν και επιπλέον 2-3 βήματα προς τα μπρος που μπορεί να κάνει σε άλλα ζητήματα, στα οποία πέρυσι έκανε τεράστια άλματα προς τα πίσω, δηλαδή χωρίς καφρίες, ομάδες – «δορυφόρους», επίδειξη δύναμης έξω από το γήπεδο και άλλα για τα οποία θα αναφερθούμε σε επόμενο σημείωμα).
Αν τα καταφέρει να δημιουργήσει μια τέτοια ομάδα, η οποία θα παίζει και όμορφο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, κάποια στιγμή μπορεί να του «κάτσει» με ισχυρή δόση τύχης το όνειρο: ένας ημιτελικός ή ένας τελικός του Europa League, ένας προημιτελικός Champions League: αυτά που δεν έχει γευτεί ποτέ ο φίλος του Ολυμπιακού που ακόμα παραμένει «κολλημένος» στην τεράστια χαμένη ευκαιρία εναντίον του Αγιαξ, καταριέται τον «στρατηγό άνεμο» και θυμάται με πίκρα τον Κόντε και τον «Ελέ», όπως ο φίλος του Παναθηναϊκού θυμάται το σουτ του Βλάοβιτς στην Βαρκελώνη και της ΑΕΚ τη χαμένη ευκαιρία του Ντέμη στη Μόσχα…
Ακόμη και να μην του «κάτσει», όμως (διότι στο Champions League η ψαλίδα έχει ανοίξει πάρα πολύ), ο Ολυμπιακός θα έχει κάνει βήματα μπροστά. Δεν θα είναι μια ομάδα που απλώς «συμπληρώνει» τους ομίλους κάθε χρονιά. Αυτό πρέπει να είναι το όραμα του Μαρινάκη για να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο ο δικός του Ολυμπιακός. Όχι οι εν Ελλάδι συμμαχίες και τα νταραβέρια.
Το έχω ξαναγράψει: έχω πολύ μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον μάνατζερ Μαρινάκη, παρά στον πρόεδρο Μαρινάκη, υπάρχουν πολλά δείγματα γραφής του προέδρου της ΠΑΕ γι’ αυτό. Και ο Ολυμπιακός, αρχής γενομένης από την εφετινή σεζόν (πρώτη «φυσιολογική» μετά το μπάχαλο στην περυσινή εκκίνηση) αρχίζει να μπαίνει σε έναν διαφορετικό δρόμο, του οποίου ο ορίζοντας είναι η Ευρώπη και όχι το νταμπλ. Βοηθά ο προπονητής του σ΄αυτό πάρα πολύ. Όχι ότι δεν κάνει λάθη ο Βαλβέρδε. Και «κολλήματα» έχει με συγκεκριμένους παίκτες και μειονεκτήματα στο coaching κατά τη διάρκεια του αγώνα. Όμως ο τρόπος με τον οποίο παίζει ο Ολυμπιακός, ανεξαρτήτως των παικτών που απαρτίζουν την ενδεκάδα, δεν είναι πια «ελληνικός».
Το ματς με την Ιντερ είναι μόνο αφορμή για όλα αυτά και θα είναι λάθος αν οι φίλοι του Ολυμπιακού περιμένουν εφέτος πράγματα και θαύματα στο Champions League. Εφέτος είναι μια μεταβατική σεζόν για τους Ερυθρόλευκους, μια σεζόν με διορθωτικές κινήσεις, με «ξεσκαρτάρισμα», με προσπάθεια για συρρίκνωση του ρόστερ (τεράστια σφάλματα πέρυσι στη διαμόρφωση ενός γιγάντιου ρόστερ, στη δίψα και την… τρέλα να τα… σαρώσει όλα) και καλύτερο ποδόσφαιρο. Ταυτόχρονα είναι και ένα τεστ με δυο καρπούζια και αρκετούς νέους παίκτες στον κορμό.
Εγιναν σφάλματα: μεγαλύτερο όλων η καθυστέρηση της απόκτησης του κεντρικού μέσου και η «θολούρα» στο θέμα των επιθετικών, απόρροια σε έναν βαθμό και της απόφασης Μαρινάκη να μειώσει το μπάτζετ κατά 20-25%, μικρότερα η αποτυχία στον τομέα των πωλήσεων (πρέπει να μπει στην ευρωπαϊκή αγορά και ως πωλητής ο Ολυμπιακός!) και το «διαζύγιο» με τον «ντοτόρε» Νίκο Τζουρούδη. Όλα μαζί δεν γίνονται όμως…
Μόλις πριν από 1 ½ χρόνο (29/11/2009), ο Ολυμπιακός είχε προπονητή τον Ζίκο και νικούσε 2-0 τον Παναθηναϊκό του Τεν Κάτε, έχοντας στην ενδεκάδα τους Νικοπολίδη, Ζεβλάκοφ, Μέλμπεργκ, Γκαλίτσιο, Ραούλ Μπράβο, Ντουντού, Μαρέσκα, Λεονάρντο, Ζαϊρί, Όσκαρ, Μήτρογλου και στον πάγκο τους Πάρντο, Ντομί, Γκαλέτι, Α. Παπαδόπουλο, Πάντο, Τοροσίδη, Κατσικογιάννη. Πόσοι έχουν μείνει από τους 18; Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο και ο «φευγάτος» Τοροσίδης! Τεράστια η αλλαγή.
Αλλά η σελίδα έχει πλέον γυρίσει. Ο Ολυμπιακός έχει έναν κορμό με ισορροπημένο μέσο όρο ηλικίας, προπονητή επιπέδου Champions League, πολλούς διεθνείς σε καλή ηλικία, δεδομένο τρόπο παιχνιδιού που χρειάζεται 4-5 παίκτες για να τον υπηρετήσουν ακόμη καλύτερα. Η επόμενη μπορεί να είναι η μεγάλη σεζόν του Olympiakos FC: Βαγγέλη ψάξου!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου